Jubileusz

• • • Aktualne wydarzenia
    • Historia Szkoły

  • Galeria zdjęć

    • brak danych

• • • • Historia Szkoły

      • Szkoła nr 40 powstała w 1903 roku jako ludowa, dwuklasowa szkoła "mięszana" w Ludwinowie, który wtedy należał do powiatu podgórskiego. Według szczęśliwie zachowanego katalogu klasyfikacyjnego z roku szkolnego 1903/04 do szkoły zapisanych wówczas było 48 chłopców i 46 dziewcząt. Kadrę nauczycielską w tym pierwszym roku istnienia szkoły stanowiły dwie osoby: Florian Kotowski, który był jednocześnie kierownikiem i Cecylia Baranowska. 8 sierpnia 1904 r. Rada Gminna Ludwinowa podpisała uchwałę o umowie najmu lokalu na szkołę, a zdając sobie sprawę, że jest to rozwiązanie jedynie połowiczne i tymczasowe, już 14 grudnia podjęła uchwałę o zakupie gruntu pod budowę nowego obiektu przy ul. Szkolnej (późniejsza Czackiego). Dotychczas czteroklasowa ludowa szkoła mieszana w roku szkolnym 1921/22 została szkołą powszechną, siedmioklasową, noszącą imię św. Stanisława Biskupa. Przez cały okres międzywojenny i jakiś czas po drugiej wojnie światowej używano okrągłej pieczęci z orłem w koronie i nazwą: "Szkoła Powszechna nr 40 im. Św. Stanisława".

        W domu przy ulicy Czackiego szkoła działała do roku szkolnego 1969/70. Od następnego roku znalazła nową siedzibę przy ulicy Pszczelnej 13, w budynku który powstał w ramach pamiętnej akcji "tysiąc szkół na tysiąclecie".

        W latach 1981 - 1989 szkoła nosiła imię gen. Zygmunta Berlinga, potem funkcjonowała bez imienia.

        W roku 2001 uroczyście powrócono do pierwotnego patrona - św.Stanisława, Biskupa i Męczennika. Powrót do pierwszego patrona to podtrzymanie wieloletniej tradycji i nawiązanie do ciągłości historii. 

        O Patronie:

        -wizerunki i rzeźby w Krakowie :

        • W Muzeum Historycznym miasta Krakowa przechowywane są dwie chorągwie Wojciecha Eljasza (1814-1904, malarz); jedna ze św. Florianem, druga ze św. Stanisławem ze Szczepanowa.
        • Na najstarszej pieczęci Krakowa widnieją fragmenty murów obronnych z trzema basztami i bramą. Nad basztą środkową unosi się tarcza z orłem piastowskim bez korony, na bocznych basztach stoją postacie św. patronów Krakowa-Wacława i Stanisława.
        • W Kościele Mariackim w zwieńczeniu ołtarza Wita Stwosza, obok koronacji Matki Boskiej i św. Wojciecha, znajduje się figura św. Stanisława. W bocznej nawie-ołtarz Mu poświęcony, a na piętrze kaplicy Aniołów Stróżów tryptyk, przedstawiający legendę św. Stanisława, wykonany przez Stanisława Stwosza, syna Wita.
        • Na arkadowym dziedzińcu Muzeum Archidiecezjalnego przy Kanoniczej 19 stoi barokowa rzeźba biskupa.
        • W kościele oo. Dominikanów zobaczyć można witraż przedstawiający św. Stanisława po kanonizacji.
        • W skarbcu katedralnym zachował się ornat ze scenami z życia i śmierci św. Stanisława.
        • W ewangeliarzu biskupa krakowskiego Piotra Tomickiego, iluminowanym przez Samostrzelnika umieszczono wizerunki patrona Polski.
        • Figura św. Stanisława znajduje się w zachodniej fasadzie katedry.

        -mauzoleum:

        Jan Trevano, architekt i królewski budowniczy, wykonał na zlecenie biskupa Marcina Szyszkowskiego w latach 1628-1630 mauzoleum św. Stanisława. Znajduje się ono w głównej nawie katedry wawelskiej. Trumnę podtrzymują czterej aniołowie, pokryta jest scenami z życia Świętego; wykonano ją w Gdańsku w warsztacie Piotra von der Rennena w latach 1669-1671. Obecny srebrny sarkofag to trzeci z rzędu, poprzedni zrabowali Szwedzi w 1657 roku. Przy konfesji św. Stanisława królowie składali zdobyczne trofea wojenne. Ten Ołtarz Ojczyzny (ARA PATRIAE) przez stulecia uważany był za miejsce święte dla każdego Polaka. Tutaj w 1411 r. król Władysław Jagiełło zawiesił zdobyte pod Grunwaldem chorągwie krzyżackie. W Muzeum Katedralnym na Wawelu zgromadzono eksponaty związane z osobą św. Stanisława: mitrę, pierścień biskupi, relikwiarz z drugiej połowy XII w.

        -Skałka: miejsce kultu

        Legenda mówi, że św. Stanisława ścięto na Skałce i choć szczątki jego spoczywają od 1089 roku w katedrze wawelskiej, to Skałka jest miejscem kultu Biskupa Męczennika, który tutaj w 1079 roku miał ponieść tragiczną śmierć z rąk króla Bolesława Śmiałego. Przed wejściem do kościoła św. Michała znajduje się sadzawka z barokowym pomnikiem św. Stanisława, zwana "Kropielnicą Polski", zbudowana w latach 1688-1733. W czterech narożnikach czuwają na obeliskach srebrne orły, które strzec miały ciała Biskupa. Wedle tradycji woda czerpana z tej sadzawki ma właściwości lecznicze, zwłaszcza dla oczu i chorób skórnych. W kościele, po lewej stronie od wejścia, przy prezbiterium znajduje się kaplica św. Stanisława z barokowym ołtarzem, w którym mieści się wizerunek tegoż Świętego. Na uwagę zasługuje pień, wedle tradycji zroszony krwią Biskupa, a na ścianie ze szklanym oculusem - resztki stopni kamiennych ołtarza, przy którym poniósł śmierć św. Stanisław. Co roku, w niedzielę po św. Stanisławie (8 maja) wyrusza z Wawelu procesja z relikwiami Męczennika. Uczestniczą w niej krakowianie i cały episkopat.Drugą częścią koronacyjnego obrządku była piesza pielgrzymka pokutna z Wawelu na Skałkę. Pielgrzymkę odbywano w sobotę: królowie polscy dla przebłagania Boga za zbrodnię Bolesława Śmiałego musieli odprawić pobożne modlitwy. Pielgrzymka miała pokazywać wyższość władzy kościelnej nad świecką, król publicznie musiał się ukorzyć i tę wyższość potwierdzić. Ołtarz św. Stanisława był miejscem koronacji królów od 1434 roku, od koronacji Władysława Warneńczyka. Pielgrzymkę pokutną król Stanisław August Poniatowski odbył dwukrotnie. Koronowany za zgodą Sejmu w Warszawie, przeszedł z kolegiaty św. Jana do kościoła św. Krzyża, do obrazu św. Stanisława, a w 1787 roku podczas pobytu w Krakowie odbył ceremonialną pielgrzymkę pokutną na Skałkę.

        -legenda: klątwa

        Według legendy żaden król imieniem Stanisław nie powinien władać Polską, jak i żaden biskup noszący to imię nie powinien zasiadać na krakowskim tronie biskupim. Legenda się sprawdziła: królowie Stanisław Leszczyński
        i Stanisław Poniatowski nie byli koronowani w Krakowie, nie są pochowani na Wawelu, a rządy obu były dla Polski niepomyślne. Na przestrzeni 900 lat był tylko jeden biskup o imieniu Stanisław. W 1700 roku Stanisław Dąbski rządził biskupstwem zaledwie kilka miesięcy, gdyż wkrótce po objęciu funkcji zachorował, a następnie zmarł.

        materiały opracowane przez: W.Michalczak i A.Moskala